Rozdział 4, część 2

W domu brunetki panowała niespokojna atmosfera, która wytwarzała sama ona. Była podenerwowana, bo nie wiedziała co ma zrobić. Chciała spotkać się z chłopakiem, ale jeśli zobaczyłaby ją Bri na pewno wiedziałaby, że ją okłamała, więc na razie chciała zostać w domu. Przez jakiś czas. A nie musiała długo czekać, bo zadzwonił dzwonek do drzwi. Jej mama otworzyła.

- Córciu! Przyszła Bridgit z jakimś chłopakiem! – krzyknęła mama Zendai.

- Dzień dobry, nazywam się Ross i jestem przyjacielem Zendai.  –przywitał się blondyn.

- Przyjacielem? – zapytała żartobliwie panie Coleman.

- Jak na razie. – zaśmiał się.

Nie mogli za długo porozmawiać, bo do całej gromadki dołączyła Daya.

- Cześć młoda. – przywitała ją blondynka. – Musimy pogadać.

Zendaya pokiwała znacząco głową i zaprosiła oboje do swojego pokoju. Brid usiadła na łóżku, Ross na krześle, a Zendaya na podłodze pomiędzy nimi.

- Ok., możesz wyjaśnić mi jedną sprawę? – zapytała jako pierwsza Bridgit.

- Jasne, a jaką? – spytała podejrzliwie Zen.

Z natury brunetka była strasznie gadatliwa. Mogła mówić bez przerwy, a w szkole i na planie jeszcze więcej. Nauczyciele nie mogli uciszyć jej na lekcjach, bo co ją przesadzili to i tak gadała, z każdym znalazła jakiś temat.

- Dlaczego mnie okłamałaś? – zapytała krótko Brid.

W tej chwili w pokoju zapadła cisza, Ross obracał w rękach swój telefon, Bri siedziała i oczekiwała odpowiedzi, a brunetka patrzyła się w sufit.

- Powiesz dlaczego to zrobiłaś? – zapytała nadal spokojnym tonem blondynka.

- Eee… Z nerwów. – wyksztusiła Daya.

- Z nerwów? – zapytała z niedowierzaniem.

- Tak. Po prostu nie chciałabym, żeby się popsuło. – odpowiedziała zgodnie z prawda brunetka.

- Ale co by się popsuło? – zapytała zdziwiona.

- Nasza przyjaźń. Nie mówię, że Ross jest problemem, tylko nie chcę, żeby coś stanęło między nami. – powiedziała.

- Rozumiem. – uśmiechnęła się Bri. – A ty Ross nie masz nic do powiedzenia?

- Ja? – zapytał ze zdziwieniem. – Co mam mówić, rozumiem ją i tyle, a to, że jej się nie podobało, to rozumiem. Indigo wszystko zepsuła. – spojrzał przelotnie na zegarek. Ze zdziwienia spojrzał jeszcze jeden raz. –Co?! Już za dziesięć trzecia?! Zaraz mam się spotkać z Indigo!  - krzyknął przelotnie, pomachał dziewczynom i wybieg z pokoju. Z dołu dało się słyszeć głośnie „Do widzenia” i lekkie trzaśnięcie drzwiami.

- A tak serio to jak było? – zapytała Bri po chwili.

- Emm… No dobrze… fajnie… ok., było super! A najlepsze jest to, że zerwał z dziewczyną.

- To na co czekasz?! Działaj! – pośpieszała ją blondynka.

- Wolę zaczekać. – powiedziała po czym wyszła z pokoju i skierowała się do łazienki. Bri poszła za nią.

- Co jest? –zapytała ją.

Brunetka spojrzała na nią zła. – Jak to co?! Nie mam humoru! Musiałaś go tu przyprowadzić?!

- Czyli to moja wina, ze ci się podoba i nie umiesz nic z tym zrobić? Uważasz, że ty masz źle?! To się mylisz! – krzyknęła na nią wkurzona Bridgit i wybiegła z pomieszczenia.

Bridgit zeszła na dół cała zapłakana, zauważywszy to mama brunetki przytuliła ją i porozmawiały chwilę. Wyszło na jaw to, że Zendaya zakochała się w Rossie, to, że nie umie okazać mu uczuć i wyżywa się na niej  i to, że babcia blondynki nie żyje.

Mama Zendai zawołała ją na dół i długo toczyły rozmowę. Zendaya była wściekła na siebie i przyjaciółkę jednocześnie, ona sama nie była pewna dlaczego oskarżyła o coś Bri, jeśli ona chciała dla niej dobrze, a ona na nią nawrzeszczała, ale powiedziała jej mamie o Rossie, a to nie było dobre.

- Ja cię rozumiem córciu, że byłaś zła, ale ona chciała ci z nim pomóc. – kontynuowała pani Coleman.

- Ja wiem mamo, ale czy możemy o nim nie rozmawiać? – zapytała córka.

- Dlaczego? – spytała ze zdziwieniem matka.

- Bo nie. Nie chcę o nim gadać mamo, to nie jest tak jak myślisz. To nie jest proste. – tłumaczyła.

- No dobrze. A wybierasz się na pogrzeb. –zapytała niespodziewanie.

- Jaki pogrzeb? – zdziwiła się Daya.

- Babci Brid. Nic ci nie mówiła? – patrzyła ze zdumieniem na córkę.

- Nie? Może  z nerwów wyleciało jej z głowy. – pomyślała głośno brunetka.

Ucałowała matkę w policzek i poleciała na górę.

__________________________________________________________________________________

Wiem, że krótki, ale nie mam czasu pisać, następny jutro albo dopiero za tydzień. Piszcie co sądzicie :) A za baner możecie podziękować Weronice! Jeśli ktoś nie zna jej bloga to to jest link: http://austin-story-ally.blogspot.com/