Rozdział 15, część 1

*** Miesiąc potem ***

Rossowi i Dai żyło się dobrze. Nie byli razem, bo Zendaya trzymała chłopaka na dystans. Miała nadzieję, że wszystko sobie ułożą i będą żyć w Los Angeles. Niestety. Myliła się. Wczorajszego wieczora podsłuchała rozmowę telefoniczną swojej mamy, która rozmawiała z kimś o przeprowadzce. Dziewczynie serce stanęło, kiedy dowiedziała się, że musi się przeprowadzić ze względu na pracę swojej matki. Pani Coleman sama była zawiedziona tym co usłyszała, ale żeby utrzymać stanowisko muszą się przeprowadzić. Brunetka wraz z Candy leżała na łóżku i płakała. Nie spała całą noc. A kiedy dowiedziała się, że do końca tego tygodnia mają opuścić ten dom, doszczętnie się załamała. Zamknęła się w pokoju z nowofundlandką i nie chciała nikomu otworzyć. Nawet nie powiadomiła o tym przyjaciół. Bała się, ale w końcu mama robiła to za nią.

Nagle z płaczu wyrwało ją lekkie pukanie do drzwi. Była całkowicie pewna, że to mama. Obtarła zamoczone oczy o rękaw bluzki i krzyknęła: Daj mi spokój!

- Nie chcesz ze mną rozmawiać? – usłyszała smutny głos zza drzwi.

- Bridgit? – zapytała nieś miele stojąc przed drzwiami.

- Nie. Ross wiesz? – zaśmiała się.

Dziewczyna odwzajemniła śmiesz i wpuściła przyjaciółkę do pokoju.

- Słyszałam co się stało. – znowu posmutniała blondynka.

- Tak wiem. – powiedziała Daya. – Chciałam porozmawiać z mamą, o tym czy nie mogłabym tu zostać i zamieszkać z tobą. Boję się! Nie chce zostawiać Rydel i chłopaków! A tym bardziej Rossa! – płakała.

Przechodząc korytarzem, rodzicielka Zendy wszystko słyszała i postanowiła dołączyć do konwersacji.

- Nic nie mówiłaś. – włączyła się otwierając drzwi i stawiając dwie filiżanki herbaty i talerz świeżo u pieczonych ciastek na biurku. – Przecież Bridgit może przeprowadzić się z nimi! Nie zostawimy jej! Jest pełnoletnia.

Dai momentalnie zaświeciły oczy. Była uradowana. Spojrzała na towarzyszkę oczami w stylu: „Proszę, proszę, proszę! Zgódź się!”

- Hmmm… Interesująca propozycja. – podsumowała Bri. – Muszę to przemyśleć.

Na odpowiedź dostała nerwowe spojrzenie koleżanki.

- No dobra! Nie patrz tak na mnie! Zgadzam się! – krzyknęła.

Brunetka rzuciła się na szyję Brid. Pani Coleman w wielką radością i śmiechem opuściła pomieszczenie.

- A jak powiemy to Rydel? – zastanawiała się głośno blondynka.

- Co ja powiem Rossowi? - znów zaczęła płakać.

Bridgit szybkim ruchem wyjęła telefon z kieszeni i wyszła z pokoju. Po chwili wróciła z uśmiechem na twarzy. Zendaya zastanawiała się, co ona zrobiła, ale postanowiła poczekać.

Już po 5 minutach rozległ się dzwonek do drzwi. Brid po cichu zeszła na dół i już za chwilę wróciła na górę. Obok niej stał wysoki blondyn o brązowych oczach, który jak tylko zobaczył zapłakaną dziewczynę od podbiegł do niej i mocno ją przytulił. Dziewczyna wtuliła się w niego i momentalnie się uspokoiła. Wystarczyło jej poczuć zapach perfum i ciepło ciała blond włosego.  

Spokojnie usiedli i dziewczyny wszystko mu opowiedziały. Ross przyjął to z wielkim płaczem. Popłakał się, ale kiedy usłyszał, że dziewczyny wyprowadzają się do Littletown, lekko się uśmiechnął. Powiedział, że tam się urodził i, że mieszkają tam jego rodzice. Zendaya miała nadzieję, że będzie widywała się z chłopakiem. Obiecał jej, że jeśli będzie trzeba, to wyjedzie z nią.

O 23 Ross zaczął się zbierać. Na pożegnanie przytulił Brid, oraz czule i namiętnie pocałował Zen tak jakby już się z nią żegnał. Bridgit została na noc u koleżanki. Kiedy miały się już kłaść do drzwi zadzwonił dzwonek. Dziewczyny zeszły na dół i zatrzymały się za ścianą, żeby zobaczyć kto przyszedł o tak późnej porze. Drzwi otworzyła mama Zen, a do środka wszedł…

___________________________________________________________________________________

Wiem, że krótki, ale chcę potrzymać w napięciu i nadal mam jeszcze chwilowe zawieszenie. Jak myślicie? kto przyszedł? Jeszce jedno: w zakładce bohaterowie pojawiła się nowa postać, a w opowiadaniu będzie dopiero w następnych rozdziałach. Do przyszłego tygodnia.