Rozdział 2

Dziewczyny wstały bardzo wcześnie, żeby kupić zapomniany prezent dla Bri, którego dziewczyna nie kupiła wczoraj przez Rossa (oczywiście w pozytywnym sensie).

O godzinie 8 były już w galerii. Chodziły po sklepach i szukały odpowiedniego prezentu dla Bridgit, ale nic nie mogły znaleźć. Zendaya bardziej szukała Rossa, niż prezentu i na każde zadanie pytanie przyjaciółki odpowiadała krótko. „Tak”.

- Zendy? Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – zapytała w końcu przyjaciółka.

- Tak. – znów odpowiedziała to samo.

- A co sądzisz o tym? – zapytała Brid pokazując jej brzydki czarny sweter.

- Tak. – odparła nawet nie patrząc.

- Myślisz o Rossie? – zapytała z przekonaniem Bri.

- Co? Ja? O nim? Niee… A co dzwonił do ciebie? – zaprzeczała.

- Podoba ci się, hmm…?

- Co? Mi? Nie…

-  Mi możesz powiedzieć, nie powiem nikomu, a już na pewno nie jemu…

- Serio?

- Tak, przecież się przyjaźnimy.

- No, tak. Trochę mi się podoba, ale na pewno ma już dziewczynę. – Zendy posmutniała.

- Skąd wiesz?

- A widziałaś, takiego kolesia samego?

- Chyba nie. Ale jak z nim gadałam to cały czas do ciebie wracał. Może tez mu się podobasz?

- Ja jemu? No coś ty! To jest aktor, muzyk, artysta!

- A ty kim jesteś?

- No wiem! Wracajmy już do zakupów.

Dziewczyny po 2 godzinach znalazły upragnione rzeczy. Kiedy brunetka poszła w inną stronę Bridgit wybrała tez coś dla niej. Jasną różową bluzkę i błyszczyk. Z tego co Bri wiedziała, to Zendaya ubóstwiała różowy.

Po zakupach poszły w to miejsce, gdzie wpadły poprzedniego dnia dla uroczego blondyna. Daya ze zdziwienia przetarła oczy! Rossa tam nie było!

- Mogę do niego zadzwonić, jeśli chcesz. – zaproponowała  Bridge.

- Nie, pomyśli jeszcze, że się narzucamy. – zaprotestowała brunetka.

- Jak sobie chcesz. Wracamy do domu?

- Chyba tak, nie mamy na co czekać.

*** Kilka miesięcy później… ( a dokładniej kwiecień, przed Wielkanocą) ***

Dziewczyny znów wybrały się na zakupy świąteczne, tym razem na wiosenne. Postanowiły, że kupią kilka ozdób na Wielkanoc i kilka ciuchów, ot tak bez okazji.

Zendaya przez ten cały czas od pierwszego spotkania z Rossem wahała się czy do niego zadzwonić. Kiedy zobaczyła go w kawiarni ( w tym samym miejscu, co przy pierwszym spotkaniu). Na chwilę jej ulżyło.

- Zobacz kto tak siedzi! – powiedziała do Zendai przyjaciółka.

- Widzę, ale nie jest sam. – spojrzała na dziewczynę siedzącą naprzeciwko jego.

- To, pewnie koleżanka, siostra, albo kuzynka. – uśmiechnęła się niepewnie blondynka.

Ross zauważył dziewczyny i podszedł do niech.

- Cześć. Znów zakupy? – przywitał się.

- Hej, tak. – zaśmiała się Bri.

Zendaya stała cicho i tylko patrzyła jak wryta na blondyna, który też się do niej uśmiechał.

- Emm… Ross, bo ja… eee… -jąkała się Zendy.

- O co chodzi? – uśmiechnął się blondyn.

Tą czarodziejską chwilę przerwała dziewczyna, która siedziała z Rossem przy stoliku. Była to mniej więcej wzrostu Zendai, blondynka. Miała śliczne błękitne oczy i grzywkę zarzuconą na prawe oko.

- Hej. – przywitała się z uśmiechem. – Jestem dziewczyną Rossa.

Zendaya na te słowa zareagowała tak jak zawsze. Obleciał ją strach.

- A nie mówiłam? – szepnęła do Bridgit.

- Zaraz wracam. – powiedziała przez łzy brunetka i pobiegła w stronę łazienki.

- Poczekaj chwilę, Indigo. – powiedział Ross do swojej partnerki.

Pociągnął Bri w przeciwną stronę. – Co jej się stało? – zapytał zmartwiony blondyn.

- Emm… Sama nie wiem. – powiedziała zmieszana Bri. – Pójdę do niej, a potem do ciebie zadzwonię.

Pożegnała się z blondynem i jego dziewczyną, Indigo.

W tym czasie Zendy siedziała zapłakana na blacie w łazience. Tusz do rzęs spływał jej po policzkach. Wyglądała strasznie! Jak nigdy dotąd.

- Co się stało? – zapytała podchodząc do przyjaciółki Bridgit.

- To… to ona! – krzyknęła i popadła dalej w płacz.

- Ja wiem…

- Wcale mu się nie podobam! Ma inną! I co mam robić? – mówiła przez płacz.

- Może się z nim zaprzyjaźnić?

- Przyjaźnić! Ja nie umiem, a do tego z kimś kto mi się naprawdę podoba.

- Może on jest z nią na przymus? – próbowała pocieszyć koleżankę.

- Kto związał by się z kimś na przymus?! – pytała przez łzy.

- To nie wiem, jak mam cię pocieszyć! Zakupy?

- Nie! Jak możesz myśleć w takim stanie o zakupach?

Ktoś zapukał do drzwi.

- Jest tam kto? – zapytał głos, którym okazał się Ross.

- Emmm… Tak! Już idziemy! – powiedziała Bridgit. – A ty się szybko ogarnij. – szepnęła do Zendy.

Dziewczyny szybko wyszły z łazienki.

- Wszystko w porz… - przerwał Ross patrząc na zapłakaną Zendayę.

- Kot jej zdechł. –rzuciła Brid.

- Kot? – zapytał z niedowierzaniem chłopak.

- Ja nie mam kota! – krzyknęła Zendaya. – Nie masz się co mną przejmować. Idź do swojej dziewczyny… Indi, czy jak jej tam.

- Chodzi ci o Indigo? – zapytał dziwnie patrząc na brunetkę.

Zendaya kiwnęła głową.

- Ona jest dziewczyną, a ty przyjaciółką. Mów o co chodzi. – powiedział troskliwie Ross.

- Jej chodzi o to, że t… - Zendy przerwała blondynce w pół zdania.

- O co chodzi? – zapytał blondyn.

- Emm… O nic. – skłamała Zendaya.

- Może teraz trochę ochłoniesz. Ja cię rozumiem, ja też kiedyś miałem ulubionego pupilka, Kinga. Tylko, że to był pies.

- Emmm… - wykrztusiła z siebie Daya.

- Może spotkamy się potem? – zaproponował Ross.

- Niech będzie. – zgodziła się Brid.

- A ty Zendaya? Zgadzasz się?

Dziewczyna bez słowa pokiwała głową.

- To, może o 18 w parku? – zaproponował.

- Ok. – powiedziały zgodnie.

- A ty. – zwrócił się do Zen. – trzymaj się. – pocałował ją w czoło i odszedł szybkim krokiem.

Zendaya od razu się uśmiechnęła. Z twarzy Bri wyczytała jej słynne zdanie: „A nie mówiłam?”

___________________________________________________________________________________

Siemka! Drugi rozdział, jak się podoba? Mi nawet. Chciałam wam przedstawić skróty imion jakich będę używać.

Zendaya:

Daya,

Zen,

Zendy,

Zend,

Bridgit:

Bridge,

Brid,

Bri,

A do Rossa raczej skrótu nie ma.

Chcę wam także powiedzieć, że bloga nie będę pisać sama, będzie mi pomagała kumpela, która będzie mi podsuwać pomysły, a ja będę je analizować.

Na razie to tyle. Do następnej soboty ;**